+EPILOG

Rok i cztery miesiące później

Podjeżdżając pod ich dom czuł się trochę jak uczeń, który musi zdać ostatni egzamin, by móc odlecieć w świat bez wyrzutów sumienia i wątpliwości. Nie zamierzał dać się uczuciu strachu. To uczucie i tak już za długo gościło w jego życiu. Nie potrzebował go, ani za nim nie tęsknił ani nie rozpaczał. Razem z odrzuceniem lęku zaczął na nowo istnieć. Złapał w dłonie kierownicę życia i mocno ją ścisnął. Nie mógł tak dłużej żyć, bo to i tak do niczego by go nie doprowadziło. Tak właśnie odbił się od dna. Razem ze wszystkimi cząstkami siebie, które porozrzucał gdzieś - wziął się w garść. Sam nie dałby sobie rady, ale od czego są przyjaciele – pomogli mu znaleźć motywację. Bez nich nie byłoby nawet mowy o ucieczce ze swojego prywatnego potrzasku. Dzięki nim był teraz tutaj, gdzie był.

Jechał lasem. Sznur liściastych i iglastych drzew ciągnął się i wyglądało na to, jakby nigdy nie miało się to skończyć. Przez chwilę nawet pomyślał, że powinien skręcić jednak w pierwszy zakręt w lewo niż w drugi tak jak uczynił. Jednakże inicjatorzy przyjęcia przestrzegali go przed tym, że trasa przypomina drogę donikąd, dlatego śmiało podążał dalej. W końcu do czegoś dojechał. Las się przerzedził, po lewej stronie mógł spostrzec przepiękne owocowe sady, które tonęły w popołudniowym słońcu, a z prawej – osiem metrów nad ziemią, na tle rozłożystych drzew ujrzał jakieś brązowe trójkąty, które przypominały mu dachy. Jezdnia prowadziła do ów trójkątów. W końcu dojechałem – pomyślał, jak zobaczył wjazd. Odetchnął głęboko i wygodniej oparł się w siedzeniu wciskając gaz. Gdy przejechał pod kopulastą bramą z kredowobiałego kamienia w której wydrążone były wzory jakiś nici roślinnych, zauważył, że na posesji z doskonale wyłożonymi kaflami stoją już zaparkowane drogie samochody. Świetnie, wszyscy już byli obecni. Brakowało tylko jego.

Potoczyście zakręcił kierownicą i zgrabnie wtoczył swojego białego Chevroleta pomiędzy czarny Land Rover a fontannę, która zdobiła równo skoszony trawnik i z której kaskadą spływała woda. Gdyby czarny samochód został zaparkowany bliżej garażu, miałby więcej miejsca i nie musiałby się martwić, że wyjeżdżając przypadkiem przybierze któryś z obiektów. Wiedział na pewno, że gdy już zagości w środku musi spytać kto tak fatalnie parkuje.

Z lekkością baletnicy wyszedł z samochodu, uważając, żeby nie zarysować drzwiami samochodu zaparkowanego obok, jeszcze chwycił w dłoń pudełko obwiązane kokardką i spojrzał na obiekt, który przysłaniał błękitne niebo i rzucał cień na dziedziniec. Dom był z kamienia koloru korkowego i przypominał z zewnątrz zamek niż willę, ale ze względu na malownicze położenie – był wiejskim domkiem z okiennicami i stromym dachem. W pobliżu podjazdu rosło pełno zieleni. Idealne miejsce na piknik. Idealne miejsce na życie.

Przeszedł w swoich eleganckich czarno żółtych New Balance przez dziedziniec, wszedł po marmurowych schodkach i już chciał nacisnąć z impetem dzwonek do drzwi, gdy usłyszał gromkie śmiechy, rozmowy prowadzone w ogródku za domem. Zaniechał tej czynności i rozejrzał się wokół siebie, którędy mógłby do nich dołączyć. Miał nadzieję, że się nie przesłyszał. Nigdy tutaj nie był, dlatego zajęło mu trochę czasu pomieszczenie w głowie tego, gdzie co jest ulokowane. Zwinnie zeskoczył ze schodków i wycofał się do tego miejsca, gdzie jego wzrok mógłby objąć cały dom. Dopiero teraz zauważył, że na placu nie było samochodów gospodarzy. Prawdopodobnie bezpiecznie stały za zamkniętymi segmentowymi bramami. Dom posiadał dwa garaże, które były usytuowane obok siebie. Przed jednym stał teraz zaparkowany jego Chevrolet Colorado, a przed drugim, bliżej wejścia – Czarny Land. Po przeciwległej stronie stały takie samochody jak Mercedesy S i A, Ford King EL i jeszcze trzy inne samochody, których gość nie umiał zidentyfikować z powodu ich mniejszej wartości i ceny rynkowej.

Gdy tak się cofał, w porę odnalazł wzrokiem czarną furtkę, która z pewnością prowadziła do ogrodu. Szybko pomaszerował w tym kierunku, już i tak był spóźniony. Jego intuicja go nie myliła – za ogrodzeniem znalazł się od razu w ogrodzie wypełnionym różnorodnymi krzewami, grządkami kolorowych kwiatów, młodymi drzewkami. Okrążył dom z prawej strony i w końcu dotarł do celu. To co najpierw rzuciło mu się w oczy była weranda. Trzeba było pokonać trzy stopnie, żeby się do niej dostać. Zostały na niej poukładane krzesła i stół w ten sposób, by wszyscy się widzieli. Wszystkie miejsca przy stole były zajęte. Goście byli zatopieni w pochłaniającej dyskusji. W dali dwa biszkoptowe labradory biegały z wywalonymi jęzorami i poświęcali się zabawie. Kolejne co rzuciło mu się w oczy, to Delfina, która wyszła zza rogu jak grom z jasnego nieba i zmierzała właśnie w jego stronę. W ręce niosła kryształowy talerz na którym poukładane były smakowicie wyglądające kawałki ciasta. Kobieta wyglądała olśniewająco, choć odziana była w kolorowy fartuszek, krótki top i zwykłe jeansy. Choć minął jedynie rok od ostatniego spotkania, piłkarz prawie jej nie poznał. Wydało mu się, że jej rysy twarzy stały się bardziej dojrzalsze. Cynamonowe włosy spięła w kok, a krótsze kosmyki z przodu głowy przygładziła plastikową opaską. Z uszu wisiały jej kolczyki z białymi kryształkami  Widać było, że bycie mamą jej służy. Nie zauważyła go od razu. Była zabiegana i zaabsorbowana gośćmi. Dopiero po chwili posłała do niego szeroki uśmiech i podbiegła się przywitać.

-Sergio! Jak dobrze cię widzieć! – Cmoknęła go w policzek. – wszyscy myśleliśmy, że zabłądziłeś i chcieliśmy już organizować ekipę poszukiwawczą!

Mężczyzna zachichotał barytonem i wyciągnął przed siebie ładnie zapakowane pudełeczko.

-Gdzie nasz solenizant? – wyszczerzył się w uśmiechu.

-Zaraz cię do niego zaprowadzę.

Delfina również się uśmiechnęła i biorąc go pod ramię, wprowadziła go na werandę.

-Patrzcie kto się zjawił! – wykrzyknęła radośnie, po czym wszystkie rozmowy umilkły, a spojrzenia skierowały się w jego kierunku. Sergio uniósł nieśmiało dłoń w geście powitania. Onieśmielało go tyle ludzi. Rodzice Delfiny. Rodzice Mesuta. Trener Mourinho z żoną. Angel di Maria z żoną. Karim z dziewczyną. Jakieś dwie dziewczyny o hiszpańskiej urodzie (jedną z nich skądś kojarzył) i chłopak, którego Sergio nie znał, ale przypuszczał, że był to partner do tanga Delfiny. I na końcu siedział też Mesut – nie sam. Na rękach trzymał z czułością chłopca o dużych bystrych oczach. Cały tata. Delfina położyła niesione ciasto na stół, pozbierała brudne talerze równocześnie robiąc miejsce przy stole dla nowoprzybyłego gościa. Oczywiście,gdy stres i chwila podenerwowania opadła przywitał się z każdym gościem z osobna. Następnie Delfina wzięła od piłkarza chłopca i z wielką miłością złożyła na jego małej główce całusa.

-Timmy, powiedź: „Cześć wujku, Sergio!” – Zwróciła się do Ramosa, tuląc w ramionach swoje roczne dziecko. Chłopczyk zaczął uroczo ssać kciuk i świdrować mężczyznę swoimi ślicznymi brązowymi oczkami.

-Cześć, Tim! – Chwycił jego małą pulchną rączkę i leciutko ją potrząsnął. - rośniesz jak na drożdżach! Jak ostatni raz cię widziałem to byłeś taki malutki… - Sergio próbował zobrazować jak mały był, po czym kontynuował. – Jak tak dalej pójdzie, to niedługo razem ze mną i swoim tatą zagrasz w drużynie piłka…

-Ach, wy zawsze tylko o jednym.  – Uśmiechnęła się mama Tima i przewróciła oczami. – Takie skrzywienie zawodowe... – Zachichotała i puściła oczko do swojego ukochanego.

-Proszę, to dla ciebie, Timmy. Pewnie masz już niejedne, ale od wujka jeszcze nie dostałeś. – powiedział piłkarz i wręczył chłopcowi prezent. Delfiny twarz przybrała zamyślony wyraz.

-Cóż takiego kupił mój najlepszy kumpel mojemu synkowi?  - Mesut stanął obok nich i pocałował najpierw swoją żonę, a następnie owoc ich miłości.

-Ha! Przekonacie się po otwarciu! – Wyrzucił dumnie z siebie stoper, po czym zajął miejsce przy stoliku, gdzie na talerzu czekał na niego kawałek urodzinowego tortu. Młodzi rodzicie wrócili do swoich obowiązków. Tym razem Mesut zajmował się gośćmi, a Delfina dzieckiem.

-Idę go nakarmić. – oznajmiła kobieta Mesutowi, ten przytaknął, a mama razem z synkiem zniknęła za balkonowymi uchylonymi drzwiami w których fruwała od czasu do czasu firanka.

Piłkarz ani przez moment nie żałował, że tutaj przyszedł. Spotkał się z przyjaciółmi, zjadł pyszne ciasta i zobaczył wreszcie jak się urządzili na wsi. Siedząc przy stole i popijając zimną orzeźwiającą cole z cytryną wpatrywał się w piękny ogród, który rozciągał się przed jego oczami. Wszędzie zieleń. Prawie jak tajemniczy ogród – za drzewami i krzewami można było się schować. Sergio był pewien jednego – zabawa w chowanego w tym miejscu byłoby przyjemnością. Ogród był pełen labiryntów i kryjówek, które wszystkie nie zostały jeszcze odkryte. W dalszym ciągu dwa długowłose psy rasy labrador beztrosko biegały po swoim terytorium, towarzyszyły im dwie postacie – jedna młodsza, druga starsza. Obie były płci damskiej. Nawet nie przyszło mu do głowy kto to jest.

W czasie siedzenia i pałaszowania smakowitości ze stołu nawiązała się rozmowa pomiędzy dwoma obcymi Hiszpankami i Sergio. Dowiedział się, że jedna z nich nazywa się Lupe Iglesias i była lekarką Mesuta (no tak! Jak mógł zapomnieć jej ładną i życzliwą twarzyczkę!), a druga to Irma. Podobno koleżanka od Mesuta i również pacjentka Lupe.

-Mes, gdzie się poznaliście?  - zapytał przez ramię zabieganego przyjaciela. Niemiec spojrzał pytająco na dziewczynę, po czym uśmiechnął się tajemniczo i odpowiedział:

-Na pewnej górze. Chyba było nam pisane, żebyśmy się spotkali, bo jakby nie to, to nie wiem… - uciął. Irma uśmiechnęła się życzliwie i z wdzięcznością, po czym podsunęła piłkarzowi jakąś książkę, by zmienić temat.

-Wiedziałeś? W rodzinie Martini rozkwitła pisarka.

-Tak? Nie wiedziałem. – Sergio wziął w dłonie książkę z twardą złotą okładką, przypominającą pamiętnik. Zważył jej ciężar na dłoni. – Ładna okładka. – skomentował i przekartkował książkę, zatrzymując się na ostatniej stronie na której widniały słowa:

To nie to, że pokłócili się pierwszy raz, bo kłócili się setki razy. To nie to, że przestali się już kochać, bo umierali z miłości do siebie. To nie to, że po każdej sprzeczce spali osobno, bo sypiali w innych miastach, które dzieliło ponad dwa tysiące kilometrów, ale sercem byli zawsze obok siebie.

Po czym wrócił na okładkę tytułową: „Pamiętnik pamięta, a TY?” i odłożył ją na bok.

-A właśnie! – Nagle zabrał głos, już pełny spokoju, swobody i luzu. – bo jeszcze zapomnę. Nie żebym kogoś pouczał czy coś, czy nawet podkreślał jak dobrze prowadzę i parkuję, choć to najświętsza prawda. Ale mam pytanie, do kogo należy ten czarny Land Rover Suv przed domem?... Prawie nie zmieściłem się przez niego ze swoim samochodem...

-Do mnie. – odparł nagle jakiś głos. Piłkarz usłyszał go dokładnie. Odpowiedź padła zza jego pleców. Nie czekając sekundy, żeby nie zachować się niegrzecznie (tyłem do rozmówcy, wstydź się Sergio!) momentalnie odwrócił się. To, co zobaczył spowodowało, że wstał. Na miękkich nogach chłonął jak gąbka obraz, który pokazały mu oczy. Na ganku stanęła dojrzała kobieta o delikatnie rudawych, a bardziej blond włosach przed ramiona. Miała na sobie elegancką czarną sukienkę, która podkreślała jej szczupłą sylwetkę i obcasy. Za rękę trzymała ją jakaś blond włosa dziewczynka – Helenka – przeleciało mu przez myśl lotem strzały. Miała twarz Identyczną jak jej mama. Julita. Prawie jej nie poznał. Tak bardzo się zmieniła! Obcięła włosy i przefarbowała się. Przy tym spoważniała. W końcu wyglądała jak odpowiedzialna matka sześcioletniej córki.

Piłkarz czuł się jakby kopnął go prąd. Zwłaszcza, po tym co zdarzyło się za chwilę. Helenka zerwała się z łańcucha w postaci dłoni mamy i jak na dziecko przystało puściła się biegiem. Przytulając się do nogi piłkarza pisnęła z podniecenia.

-Wujek Sergio!!!!

-Witaj, Helen… - wyszeptał przez zaschnięte usta.

Babcia Gabriela szybko zareagowała i odciągnęła dziecko od mężczyzny. Przecież każdy by zauważył, że między tą dwójką tworzy się jakaś dziwna energia. Wzięła dziewczynkę na bok i szepnęła jej na ucho łagodnym tonem jaki posiadała:

-Mamusia i wujek muszą porozmawiać. Pobaw się na razie sama. – Dziewczynka porozumiewawczo kiwnęła głową i przysiadła się obok Irmy, po czym nałożyła sobie na talerz wielkich rozmiarów ciastko z kremem.

Znajdowali się na środku ogrodu, gdy Sergio przypomniał sobie wszystkie przykre chwilę i to co bolało najbardziej. Nawet nie wiedział jak ma zacząć. Najgorsze było to, że nie wiedział, co ona czuje. Julita również wyglądała na zakłopotaną tą sytuacją. Splotła palce obu dłoni i bezwładnie zwiesiła je wzdłuż tułowia. Była taka piękna. Piłkarzowi podobała się jej zmiana. Również wydoroślał, wymężniał – stał się bardziej odpowiedzialny, więc szukałby kobiety również dojrzałej.

Każdy z nich poprzez związek ze sobą i późniejsze rozstanie czegoś się nauczyli. Sergio tego, że życie nie jest ciągłą zabawą, a Julita, że istnieje coś takiego jak sztuka kompromisu.   

-Co u ciebie słychać?  - W końcu ona przerwała ciszę. Zadała takie neutralne pytanie, że piłkarzowi zrobiło się niedobrze. Wszystkie złe wspomnienia wracały. Próbował odepchnąć te myśli.

-Wszystko w porządku. Wróciłem do gry. Musiałem znaleźć sobie jakieś hobby i otworzyłem szkółkę Piłkarską dla dzieci. Trenuję tam dziesięcio-jedenastoletnie dzieci. Naprawdę nie wiem jak mogłem na to wpaść tak późno… Te dzieci dają mi tyle radości, energii… jak nikt. Kocham to! – skończył z euforią.

-Gratuluję pomysłu. Dzieci pewnie się cieszą, że uczy je mistrz.  – odparła życzliwie ze wzrokiem wbitym gdzieś w przestrzeń. Sergio Ramos zarechotał i błysnął hollywoodzkim uśmiechem. – A co u ciebie? Świetnie wyglądasz.

-W porządku. Dziękuję, mój prawnik poradził mi zmienić image, żebym poważniej wyglądała w sądzie. – na słowo „sąd” piłkarz otworzył usta z zaskoczenia, dlatego kobieta szybko kontynuowała. – Karol znów nie daję mi żyć. – uśmiechnęła się szeroko jakby chciała z tego zażartować, machnąć na to ręką. Zdało się mężczyźnie, że zobaczył łzy w jej parze oczu. Już wiedział, co zostało ze starej Julity… Była wciąż niezłą aktorką.

-Ale każdy musi coś robić, prawda? To na przykład Karol zajmuje się zatruwaniem mi życia, ale co ja ci będę się wyżalać…  - Odchrząknęła, po czym dodała za chwilę z dumą w głosie. – Jakiś czas temu wydałam książkę. O dziwo została miło przyjęta przez krytyków.

-Widziałem. – Wybąknął sucho. Teraz dopiero coś sobie uświadomił poukładał sobie wszystko w głowie. Tytuł książki i opis dodał do siebie. - Nie wiedziałem, że interesujesz się takimi rzeczami. – dodał bezgłośnym szeptem.   

Błyskawicznie spojrzenie kobiety się zmieniło. Popatrzyła na niego. Wbiła swoją tęsknotę w oczach w jego twarz. Sportowiec próbował się przed tym obronić – ale nie umiał odwrócić wzroku. Przełknął ślinę.

Czuł to samo co ona.

Jednakże odczuwał strach przed kolejnym odrzuceniem. Nie chciałby przeżyć tego po raz drugi. Nawiasem mówiąc – to ona go zostawiła. Nie mogła mu nic zarzucić. Starał się jak umiał. Pokonał już swoje demony przeszłości. Wszystko sobie uporządkował: odstawił alkohol, sprzedał oszkloną willę i kupił przyzwoite mieszkanie, wrócił do drużyny, został honorowym dawcą krwi, założył szkółkę. Jego życie stało się pełne… Na pewno było pełniejsze i wartościowsze niż wcześniej. Ale czy było pełne? W jego sercu w dalszym ciągu gościł cierń, który ciągle krwawił i nie umiał się wyleczyć oraz sprawiał, że nie potrafił nawiązać bliższego kontaktu z jakąś kobietą...

Nawet nie były potrzebne słowa, by wyrazić to co chciała mu powiedzieć. Mętnym wzrokiem błagała go o wybaczenie oraz żeby zostawił jej chociaż swoją przyjaźń. Nie prosiła o nic więcej. Chciała tylko wiedzieć czy kiedykolwiek jej wybaczy. Było dla niej zrozumiałe, że zraniła go bardziej aniżeli by użyła noża. Zdawała sobie z tego sprawę, że akt wybaczenia może nastąpić dopiero za kilkanaście lat albo w ogóle.

Piłkarz przestudiował sobie w głowie wszystkie za i przeciw. Może i przeleciał przez to pobieżnie i niedokładnie, ale był pewny jednego: chciał dać jej drugą szansę. Nie wiedział z czego się to wzięło. W końcu  strzeliła mu prosto w serce, które później wyrwała z piersi, po czym rozszarpała pazurami na strzępy.

-Julita…

-Sergio…

-Jestem Sergio. – Podał jej dłoń. Co wprawiło Julitę w tępe osłupienie. – Sergio Ramos. Zaczniemy od nowa?

Julita chwyciła jego rozgrzaną dłoń. Potrząsnęła nią lekko jakby była z porcelany. Zbyt długo ją ściskała. Uśmiechnęła się z wyciśniętym piętnem cierpienia na duszy, a Sergio czule wsadził kosmyk jej włosów za ucho…

Tak, wyglądało to na pożegnanie, ale był to dopiero początek. Początki zawsze są trudne, ale być może łatwiej się przez nie przechodzi jeśli pokonuje się je we dwójkę. 

THE END

Dom państwa Ozil :3

Jul i jej nowy image xd

Delfina hihi

Kocham powroty ♥

Kochani... ♥

Hej wszystkim! Wielki powrót w Epilogu! XD
Nie wiem co mam napisać (jeszcze przed chwilą wiedziałam)
mam nadzieję, że JESTEŚCIE :) choć od ostatniego rozdziału minęło trochę czasu...
Mam i nadzieję, że pasuje WAM taki koniec tej historii. Jest HAPPYEND. Zadowoleni? :D Może i przed Julitą i Sergio dużo pracy, ale dali sobie drugą szansę- a to się liczy.
Ps. Nie kończę z tematyką piłkarską (co to, to nie :D) Mam już zaczęte opowiadanko :3 Ale na razie nie wiem kiedy opublikuję jego pierwszy rozdział.
Tymczasem zapraszam na moje inne blogi, gdzie dodaje nowe rozdziały :)
http://jedno-party-by-bunko.blogspot.com/
http://bunkotw.blogspot.com/
itd...

DO ZOBACZENIA

 BUNKO