| rozdział 8.|

Czy jeżeli pragnę miłości, to pragnę zbyt wiele?

Anioły usiadły na tęczy, czarny pokochał różowy, a w ogrodzie wyrosły lizaki - czyli moja słodka historia, jak zostałam panią Ramos - tak zatytułowała swoją pierwszą książkę Julita (oczywiście, gdy by ją najpierw napisała). Jej życie, od tamtego momentu, gdy wsunął jej na palec ten drogi pierścionek - stało się jeszcze większą bajką. Delfina wiedziała o czym myśli całymi dniami jej siostra.

Julity myśli sięgały, tak daleko... aż za daleko.

-Czy widzisz to, co ja? O, tam! - Julita ponownie zatrzymała Delfinę przed jakąś wystawą sklepową. - Tak będziemy wyglądać z Sergio... ja w długiej, białej sukni, on w granatowym garniturze. W ręku będę trzymała bukiet z białych róż... Kościół będzie duży, a gości będzie tyle, jak na ślubie Pary Książęcej, lub nawet więcej. Włosy oczywiście, zostaną mi ułożone wcześniej starannie przez najlepszą fryzjerkę w Madrycie, ale oczywiście sam ślub i wesele nie odbędą się w Madrycie. To miejsce musi być wyjątkowe... Przecież każdy sławny-bogaty gdzieś wyjeżdża, żeby zawrzeć związek małżeński, racja? Na czym to ja... A, gdy będę szła pod rękę z tatą do ołtarza, to za mną dzieci będą rzucać płatki kwiatów... Bym zapomniała o najważniejszym! Pogoda w ten dzień będzie, jak na zamówienie: słońce nie będzie znikać za chmurami, ale nie będzie czuć też tego upalnego zaduchu. Wiatr będzie wiać, tylko wtedy, gdy wynajęty fotograf-profesjonalista będzie robić nam z Sergio i rodzinie "po weselną" sesję, żebyśmy na zdjęciach wyszli naturalnie....

-Halo! Julita, tu ziemia! - Brunetka pomachała Julicie przed twarzą otwartą dłonią. - Przecież, on się na razie tobie TYLKO oświadczył.

-No, więc za nie długo... ślub! - Podskoczyła entuzjastycznie.

-Na razie to ty musisz mu powiedzieć, że przeżyłaś cesarkę i urodziłaś swojego sobowtóra. - Ciągnęła w dalszym ciągu Delfina i mocno pociągnęła Julitę za sobą, żeby już nie stać przed ślubną wystawą. Weszły w wąską uliczkę.

-Dlaczego wciąż mi o tym przypominasz? Przecież mu powiem, spokojnie...

-Byle, by nie za późno. - Skwitowała Delfina i podążyły głębiej w ciemną uliczkę. Przez moment ogarnął ją strach, najpierw z możliwości rozstania się z Sergio, a później z powodu otoczenia jakie ją ogarniało z każdej strony.

-Ty w ogóle wiesz, gdzie idziesz? - Zapytała Julita i objęła się rękoma. Przy jej lewej i prawej ręce rozciągały się ceglaste ściany, popisane kolorowymi sprayami i wyzwiskami, a gdy by znajdowała się właśnie w USA, patrząc w górę, na tle nieba zobaczyłaby schody przeciwpożarowe. Delfina w odpowiedzi rzuciła jej tylko groźne spojrzenie i dalej szła przed siebie, dotykając dłońmi te wszystkie napisy i sprośne rysunki.

-A na pewno tego chcesz? Wiem, wiem, wiem. Rozmawiałyśmy o tym w domu, ale w końcu kobieta zmienną jest. No, nie? - Ponownie zapytała Delfinę. Tym razem siostra zatrzymała się i odpowiedziała:

-Dla mnie to coś więcej, niż jakieś byle co. Już postanowiłam. - Uśmiechnęła się. - Pieniądze mam, nie martw się. - Odpowiedziała i zniknęła za drzwiami studia tatuaży. Julicie nie trzeba było powtarzać dwa razy - od razu po siostrze wślizgnęła się do środka. A kto by chciał zostać w takim miejscu - zupełnie sam?

Po kilku godzinach było już po wszystkim. Delfina na swoim ciele zamieściła wspomnienie, a Julita wreszcie mogła ulotnić się z tego obskurnego miejsca.

-No, pochwal się, co sobie wytatuowałaś. Jakieś serduszko? Jego imię? - Zapytała Delfinę, od razu gdy wyszły na chodnik, obok wszystkich wystaw sklepowych. Julita odruchowo strzepnęła kurz z sukienki i rozejrzała się, czy nikt ją nie widział, że stamtąd wychodziła.

-No, ej, nie bądź taka. To chociaż przyznaj, że zrobiłaś to poniekąd dla niego... - Naciskała Julita. Brunetka posłała jej tajemnicze spojrzenie i uśmiechnęła się.

-To chociaż go pokaż. Przepraszam, że nie weszłam z tobą na "sale operacyjną", ale nie znoszę widoku krwi...

-Nie było krwi. - Zmarszczyła brwi, jakby coś jej tam umknęło i tego nie zauważyła - Czułam tylko łaskotanie. Mężczyzna, który mi go robił był całkiem miły.

-Całkiem...? - Julitę przeszły dreszcze, gdy przypomniała sobie jego osobę.

-Nie zapominaj moja droga, że Sergio też ma tatuaże i to sporo... - Odezwała się stanowczo Delfina.

-Ale, ale..- Zatkało ją. - Sergio to Sergio, a nie jakiś facet ze studia tatuaży, któremu, nawet nie wiesz co wpadnie do tego wytatuowanego łba! - Skończyła i w dalszym ciągu próbowała dogonić Delfinę w swoich wysokich litach - bez skutku.

-Co się tak wleczesz? - Nagle zagadnęła Delfina. Julita w odpowiedzi za symulowała, że dusi ją od tyłu.

-To ty, idziesz za szybko. - Wymamrotała. - Nie wyłączyłaś żelazka? - Zakpiła. Dopiero po chwili wyraziła się jaśniej - POKAŻESZ MI W KOŃCU TEN TATUAŻ, CZY NIE?! - Wykrzyczała do jej nagich pleców i tyłu głowy. Już nie wytrzymała tej zabawy. - Tak, ty Delfino Corazón Martini. Do ciebie mówię. - Delfina ze stoickim spokojem zatrzymała się i odwróciła się w stronę siostry.

-Nie zobaczysz go, bo on jest zarezerwowany tylko na niego. - Pokazała jej język, a Julita naburmuszając się, otworzyła buzie z zaskoczenia. Nie spodziewała się, że "zrobienie sobie tatuażu" będzie dla niej aż takie głębokie.

Podążając ulicami Madrytu, nie spotkały nikogo znaczącego, ale w ostatnim momencie wdepnęły na Pablo.

-Hej, Pablo! - Przywitała się Julita - Miło cię widzieć. - Uśmiechnęła się i spojrzała znacząco na Delfinę. Brunetka, jak się kilka dni wcześniej dowiedziała, Julitę Pablowi przedstawił tato, gdy Delfina razem z piłkarzem pojechali na swój własny koniec świata.

-Hej, kogo ja widzę? Moje dwie ulubione siostry. - Uśmiechnął się. Julita zachichotała, a Delfina posłała grzeczny uśmiech. Pamiętała jeszcze co wydarzyło się ostatnim razem, gdy przyszła do jego domu, ale gdy tak dłużej się nad tym zastanawiała, uznała, że w Pablu jest coś z Mesuta.

-Nie na sieście? - Zagadnęła brunetka, żeby nie stać, jak kołek.

-A może nas śledzisz...? - Dodała Julita, zaraz po Delfinie. Cały czas szeroko się do niego uśmiechała i kokietowała na swój sposób.

-Nie, nie. - Zaśmiał się. - Właśnie wracam od kolegi, a wy... co porabiacie? - Zagadnął. Mówiąc "wy" popatrzył znamiennie i z zamysłem na Delfinę, co spowodowało u niej rumieńce.

Delfinę uratował telefon. Cicho przeprosiła i odebrała połączenie przychodzące - od nikogo innego jak od Mesuta. Julita momentalnie stanęła obok Hiszpana i zaczęła szeptać mu coś do ucha.

-Hej Delfinko! - Wykrzyknął radośnie piłkarz.

-Cześć, kochanie, co słychać? Jak tam mecz? - Uśmiechnęła się do siebie.

-Wygraliśmy 6 - 2... ale to nie ważne, co u ciebie? Mam coś dla ciebie.

-Naprawdę? Nie musiałeś!

-Musiałem.

-Umieram z ciekawości co takiego masz dla mnie. Tak przy okazji, ja też mam coś dla ciebie. - Machinalnie pomyślała, jak zareaguję, kiedy pokaże mu wytatuowane miejsce.

-Delfina! Czy ty przypadkiem nie czytasz mi w myślach?

-Nie?

-To dobrze.

-Dla...czego?

-Bo byś przeczytała, jak bardzo za tobą tęsknię.... - Powiedział melodyjnym głosem.

-Ja ciebie też. - Zasłoniła ręką głośnik telefonu i uśmiechnęła się do Julity i Pabla. Julita odwróciła wzrok, ale nie zaprzestała szeptów. Pablo zahipnotyzowanym wzrokiem, cały czas wpatrywał się w uśmiechniętą twarz Delfiny - mógł tylko się domyślać, kto sprawia, że nie umie przepędzić uśmiechu z twarzy.

-Tak, tak, wszystko w porządku, nie martw się kochanie! A masz może ochotę dziś wieczorem... spotkać się ze mną? - Delfina nie spuszczała z Pabla wzroku, a on z niej. Chciała wywołać u niego szczyptę zazdrości.

-Też cię kocham. - Pa. - Zakończyła połączenie i z niewinnym uśmiechem podeszła do tej dwójki. Starała się nie patrzeć na naciągniętą twarz Hiszpana, wiedziała, że walczy teraz ze swoimi myślami. Postanowił zawalczyć, czy się poddać? Nie wiedział z kim konkuruję. I to był jego największy błąd.

Po pół godzinie siostry wróciły do swojego mieszkanka w bloku. Obie równocześnie odetchnęły z ulgą, że są już w domu i mogą ściągnąć z nóg obcasy. Taty oczywiście nie było, a jakby inaczej.

-Muszę powiedzieć mamie o zaręczynach. - Zagadnęła Delfinę Julita. - Pewnie tak samo, jak ja wpadnie w wir marzeń ślubnych. - Uśmiechnęła się na samą myśl o tych samych koncepcjach o których opowiadała nad ranem.

-Zapewne, ale najpierw cię udusi, że nie dowiedziała się o tym pierwsza. - Roześmiała się Delfina.

-Sratatata. Będzie musiała to przeżyć, ale za nim jej powiem, muszę załatwić coś innego. - Zatarła ręce z tajemniczym uśmiechem.

-O, widzę, że na wieczór dużo zadań sobie zaplanowałaś... mniejsza z tym. Nie wiem, jak ty, ale ja zaraz spotykam się z moim słoneczkiem, a później kładę się spać. Wolę dzisiaj uniknąć kłótni z ojcem. Do zobaczenia później. - Rzuciła Delfina i weszła do łazienki, by chwilę później z niej wyjść ze starannym makijażem wokół oczu. Bluzkę zostawiła taką, jaką miała wcześniej, tylko buty zmieniła na sandałki z kwadratowym obcasem i swoją burzę loków upięła w niski kucyk. Z pokoju wzięła torebeczkę i z podekscytowaniem wyszła.

-Baw się dobrze! - Krzyknęła za nią jeszcze Julita, po chwili już widziała za oknem, jak wsiada do czarnego Ferrari.

Julita wygodnie przysiadła się na łóżku i starannie rozczesywała swoje włosy. Musiała wszystkie słowa dokładnie sobie poukładać w głowie, bo wiedziała, że czasem zdarzy jej się mieć "cięty język", a przecież zranić go, to była ostatnia rzecz jaką chciała zrobić. Minęła dłuższa chwila zanim na serio zdecydowała się na wyjście. Znów dopadł ją strach. Sparaliżował jej całe ciało.

Jednak w porę przypomniała sobie kim jest i pozbierała się w mig, w rękę chwyciła torebkę Guess Amour oraz bombonierkę i wyszła z mieszkania, zamykając pewnie za sobą drzwi.

Będąc coraz bliżej domu piłkarza, odczuwała w klatce piersiowej szybsze bicie serca plus coraz to głośniejszą muzykę. Bez problemu znalazła jego dom, bo wyróżniał się na tle innych był przeszklony od góry do dołu i bez problemu można było zobaczyć co dzieję się w środku.

Dziewczyna podchodząc pod bramę, nie musiała nawet dzwonić, bo zauważyła, że jest otwarta, a na posesji, na miejscu parkingowym, było zaparkowane z 5 super samochodów. Bez zaproszenia weszła przez bramę i skierowała się do ogrodu za domem, bo właśnie stamtąd pochodziła muzyka.

Gdy wyszła za dom - zdębiała. Przed oczami ujrzała trwającą w najlepsze imprezę. Muzyka głośno wybrzmiewała z głośnika, goście szaleli na parkiecie lub pływali w basenie. Nie mogła zliczyć tych wszystkich ludzi - przytłoczyli ją, ale nigdzie nie mogła znaleźć Sergio. Czy to na pewno jego dom? Dlaczego mnie nie zaprosił? Co to za ludzie? Kłębiły się pytania w głowie Julity.  Powoli, powoli i wreszcie przedarła się przez tłum przy basenie i stanęła obok baru. Rzuciły się jej od razu w oczy tylko puste butelki po szampanie. Straciła orientację: GDZIE JA JESTEM? Ale ważniejsze co ją obchodziło było to, gdzie do cholery jasnej jest Sergio.

-Heeeej ty! - Złapała pierwszego lepszego mężczyznę. - Gdzie jest Sergio??? - Przekrzyknęła basy z głośników.

-Kto?! - Zapytała druga strona. Julita połapała się, że może za dużo wypił i powtórzyła pytanie.

-Aaa, Sergio. O, tam. - Uśmiechnął się głupkowato (miała racje był pijany) i skinął na okiennice domu. Julita odruchowo spojrzała w tam to miejsce i żałowała, że tam spojrzała.... Przez moment jeszcze tam stała, ale kilka minut później, już przepychała się przez zgraję z powrotem - tym razem - do wyjścia, żeby już nigdy tam nie wrócić.

Biegła, ile sił w nogach. Bombonierkę już dawno wyrzuciła. Sukienkę, którą deptała, wreszcie chwyciła w rękę, żeby a) się nie zabić i b) szybciej znaleźć się w domu.

W domu nie zaprzestała szlochu. Od wejścia zaniosła się płaczem jeszcze głośniej. Opierając się o ścianę, zsunęła się na ziemię.

-Juuulita!???? - Delfina wybiegła z kuchni i w jednej chwili już klęczała obok siostry. - Co się stało kochanie? - Zapytała najtroskliwiej jak umiała i przytuliła ją do siebie. Julita w dalszym ciągu łkała w najlepsze.

-Poszłam - Zaczęła za chwilę. Mówiła ochrypłym i łamiącym się głosem. - Poszłam do Sergio mu powiedzieć o... Helence. - Siąknęła nosem. - I gdy dotarłam do jego domu... - Zapłakała od nowa. Delfina pogładziła ją po włosach i przytuliła mocniej do siebie. Wiedziała, że ją teraz potrzebuje.

-Była impreza... i zobaczyłam go przez okno.. obściskiwał się na łóżku z jakąś blondynką.... - Miała oczy pełne łez, gdy to mówiła. Delfinie łamało się serce, gdy widziała, jak cierpi. Siedziały w jednym uścisku, na ziemi, do czasu gdy przyszedł tata. W jednej chwili skaczesz do nieba ze szczęścia, a już w drugiej prosisz Boga, o to, żeby cię zabrał.

Hejka ludzie ;*

Co tam słychać? ;) Ja cieszę się 

słońcem na dworze 

i meczami w tv :D

Właśnie o 21:30 będę patrzeć,

jak Real wygrywa i wręczany jest im 

puchar króla! ;-) 

Macie podobne plany na wieczór?

Do zobaczenia w 19 :*

Bunko.